Przejdź do:
Objawy i przebiegPo przebytym udarze u pacjenta może dojść do tzw. otępienia poudarowego. Jego objawy są bardzo zróżnicowane. Zależą bezpośrednio od przyczyn, które doprowadziły do udaru mózgu (krwionośny, niedokrwienny). Otępienie po udarze powstaje najczęściej na skutek zmian naczyniowych (tj. otępienie naczyniowe), choć jak pokazują badania naukowe może być wywołane przez chorobę Alzheimera (zmiany zwyrodnieniowe w mózgu). W większości przypadków trudne jest jednoznaczne stwierdzenie, która z wyżej wymienionych przyczyn odpowiada za rozwój otępienia poudarowego.
W sytuacji gdy deficyt poznawczy jest wynikiem choroby naczyniowej mózgu a ponadto zostały wszystkie inne przyczyny demencji, zakłada się, że otępienie poudarowe ma pochodzenie naczyniowe.
Pierwsze objawy demencji to apatia, złe samopoczucie, płaczliwość, zaburzenia równowagi, niechęć do wykonywania jakichkolwiek czynności oraz zaburzenia mowy. W przypadku zauważenia u pacjenta wyżej opisanych objawów i innych im towarzyszących powinniśmy jak najszybciej udać się do neurologa.
Jakie są objawy otępienia poudarowego? Czy choroba ta wymaga specjalistycznego leczenia?
Objawy i przebieg naczyniowego otępienia poudarowego
Co wiemy o naczyniowym otępieniu poudarowym? W przypadku otępienia naczyniopochodnego bardzo często mamy do czynienia z chorobą Binswangera.
Początkowo jej rozwój jest niezauważalny z czasem pojawiają się takie objawy jak:
- problemy z utrzymaniem równowagi
- apatia, zmiany nastroju, płaczliwość
- problemy z myśleniem, rozpoznawaniem innych osób
- zaburzenia funkcji wykonawczych.
Objawy mogą nasilać się po czym słabną (mówimy o tzw. skokowym rozwoju choroby). Początkowo dominują objawy z płata czołowego. Wraz z postępem schorzenia dochodzi jednak do problemów z mową, pobieraniem i przełykaniem pokarmu, pacjent ma napady śmiechu i/lub płaczu, problemy z nietrzymaniem moczu, poruszaniem się a także pojawia się sztywność mięśniowa. Osoba chora w większości wypadków wymaga specjalistycznego leczenia na oddziale udarowym bądź neurologicznym. Ważne są także zajęcia rehabilitacyjne (ruchowe, mowy) dostosowane do stanu zdrowia chorego i wsparcie psychologiczne. Akceptacja i zrozumienie ze strony rodziny oraz bliskich odgrywa kluczową rolę w procesie leczenia.
