Dzień dobry :)
Roberto, Twoje objawy i wszelkie bóle DOKŁADNIE są takie jak moje. Pierwszy raz coś takiego spotkałam. A cierpię już trzy lata i przeczytałam całe forum. Moja rada dla Ciebie: konsultacja neurochirurgiczna. Ten lekarz nie czyta opisu, ON ogląda na płycie stan faktyczny. I nie znaczy to że od razu operuje. Warto dla świętego swojego spokoju tę wizytę odbyć. Ja miałam mieć operację ale się zawachałam. Po podjęciu decyzji, zrobiłam nowy RM ( po ok roku od pierwszego) i pojechałam po skierowanie na operację. I co się okazało? Ze jest dużo lepiej. Większość dolegliwości minęła(drętwienia, zaburzenia czucia, brak siły), ból pozostał. Nie jest jakiś ostry, nie biorę leków, ale ***, przeszkadza.Ale zmiana nawyków i codzienna gimnastyka oraz okresowa rehab. trzyma mnie na stałym poziomie. I to jest ok. Szukaj dalej różnych rozwiązań,wykorzystaj każdą możliwość, zanim podejmiesz decyzję o operacji. Ale neurochirurga odwiedż, (dobrego!)
Pozdrawiam :)

ps
te gwiazdki to słowo które jest synonimem: przeszkadzający, jednak nie było powszechnie uznawanym za wulgarne, widocznie taka cenzura ;)

Dzień dobry WSZYSTKIM PERYSKOPKOM.Na wyspie wszystko na miejscu.Dawno nie zaglądalem.Czy to brak czasu, moze i tak.Czas zaprzątnięty zdrowiem ,żony i mamy.Zawsze jednak pamietam by choć troche poczytać.Duzo piszecie.U mnie szyja ma sie bardzo dobrze.Tak sie przyzwyczaiłem do podusi ortopedycznej,że bez niej się nie wysypiam.Na razie bez zabiegów,ale systematyczne spacery,basen,i termy,czasem rower.Jako ,że pracuje fizycznie i na pokładzie jestem w ciagłym ruchu.Po pracy tez ,ale z przerwami 30-40 min na lezakowanie/po czesci z przyzwyczajenia po cześci z potrzeby./Raz jeszcze POZDRAWIAM WSZYSTKICH.O przełomowym roku 2000/2001 napisze póżniej......piotr......

Witam serdecznie, przeglądnęłam prawie całe forum, pewnie będę się powtarzać, gdyż z pewnością nie raz i nie dwa był ten wątek poruszany.
W piątek otrzymałam termin operacji na szyjkę, 18 marzec 2015, czyli za miesiąc. Dopiero teraz do mnie dotarło, że to faktycznie operacja.
Z chorobą borykam się od dobrych kilkunastu lat, ale dopiero w listopadzie 2014 wzięło mnie chyba na całego.
Nie będę opisywać dolegliwości, one są dobrze znane każdemu zainteresowanemu.
U mnie jest C6/C7 - masywna szerokopodstawna centralno- prawostronna, dootworowa przepuklina krążka mk, znosząca okołordzeniową rezerwę płynową os strony prawej. Ucisk na rdzeń kręgowy i prawy korzeń nerwowy. Stenoza kanału kręgowego, wym strzałkowy 10 mm. Dyskogenna stenoza prawego otworu mk.
I oczywiście ilu znajomych tyle porad, najlepsza rehabilitacja, a jeszcze lepiej iść na jogę..........
Obecnie nie pracuję od stycznia, szukam pracy, tylko kto mnie przyjmie w takim stanie ?
Mam niedowład prawostronny, co wyklucza mnie z pracy w księgowości.
Poszukuję tutaj chyba bardziej wsparcia, że dokonałam dobrego wyboru, czyli operacja, nie stać mnie na dłuuuuugotrwałą rehabilitację prywatną, lub też z NFZ za jakiś rok. Muszę stanąć jak najszybciej na nogi. Faktycznie zaraz po operacji, przez okres dwóch - trzech miesięcy życie bez szaleństw ??? Myślałam, że góra dwa, trzy tygodnie po wszystkim, i będę mogła podjąć pracę ( praca przy biurku), ale za to z prawie dwugodzinnym dojazdem busem do pracy w jedną stronę. Czy właśnie te dojazdy będę zmuszona wykluczyć??? Jeśli tak, to jestem w czarnej d...ie. Nie należą mi się żadne świadczenia, zupełnie nic, dlatego bardzo zależy mi na podjęciu pracy jak najszybciej, ze względów finansowych.
Pozdrawiam.

Cześć Czarna tak z ciekawości chciałbym sie zapytac właśnie jakie miałaś dolegliwosci oprócz niedowladu czyli jak to bylo wcześniej czy miałaś jakies zawroty glowy bóle jakieś problemy ze wzrokiem jestem ciekawy bo ja mam tez ucisk na rdzeń pozdrawiam

Czarna Damo czas dochodzenia do siebie po operacji to jedno a zmiany w funkcjonowaniu po operacji do drugie...
Wszystko wymaga przemyślenia...
Wskazania do operacji pewnie masz bezwzględne ( niedowład ucisk rdzenia stenoza), więc dyskusji nie ma, musisz się zoperować.
Teraz sprawa rekonwalwscencji. Wg mojego lekarza optymalny czas to ok. pòł roku. Ale pacjent pacjentowi nieròwny, wiek, choroby inne, rodzaj implantu, stan kręgosłupa..
więc i czas potrzebny Tobie może być ròżny.
Są tu na forum ludzie którzy do pracy wrócili po ok. 2 miesiącach ( to chyba rekordziści) ale są tacy którzy po 9 miesiącach, po roku....Absolutnie nie jestem w stanie wyobrazić sobie powrotu do pracy po 2 tygodniach, zapomnij o tym. Jest pewne, że nie dasz rady, tym bardziej, że masz dojeżdżać ok.2 h? Trudno mi się odnieść do Twojej sytuacji życiowej, ale pewne jest że musisz zacząć myśleć o swoim zdrowiu, na piewszym miejscu, bo inaczej na chlebek w ogóle nie zarobisz. Tak długie dojazdy do pracy i do tego jeszcze busikiem to prawdziwa katorga dla chorego kręgosłupa (brak możliwości ruchu, wstrząsy, szarpnięcia), może dojazdy pociągiem.Najlepiej jednak praca gdzieś bliżej.... Po operacji czeka Cię rehabilitacja, weź skierowanie jeszcze ze szpitala, wtedy czas oczekiwania jest znacznie krótszy.
Pomyśl poważnie o tej operacji i rekonwalescencji żebyś zaraz nie musiała się reoperować.
Pozdrawiam
Ania

Do szoko - ból kręgosłupa miałam od wielu, wielu lat, różne stany zapalne związane ze straszliwym bólem, ale zawsze tłumaczyłam to sobie, że jestem po kilku porodach, wnoszenie dziecka w wózku z zakupami za jednym razem, itd....... czyli życie. Jakieś dwa lata temu, zaczęłam odczuwać drętwienie i brak czucia w dłoniach jeżdżąc rowerem, ale chwila przerwy, machnięcie rękami i jechało się dalej. Niekiedy miałam zawroty głowy przy schylaniu się, przy wiązaniu butów itp, ale nie zwracałam na to uwagi. Do 10 listopada ubiegłego roku, tego dnia przełamało mnie na całego...... nie mogłam ruszyć głową, niesamowity ból w plecach, bark, cierpnięcie całej prawej ręki połączone z bólem, doczłapałam się u siebie w mieście na izbę przyjęć do szpitala, gdzie się dowiedziałam, że mnie przewiało........ to drętwienie trwało przez ponad 3 miesiące 24h/d, a uczucie takie, jakby ktoś rozżarzone gwoździe wbijał mi w plecy. Brak możliwości pracy przy biurku, bo mnie paraliżowało. Nie byłam w stanie dojeżdżać do pracy, kiedyś w listopadzie się odważyłam, straciłam przytomność z bólu i wylądowałam na sorze, gdzie po 15-godzinnym pobycie nie dowiedziałam się nic. Obecnie tylko w pozycji półleżącej mam czucie w ręce, ale z krojeniem chleba itp marne szanse.

Dyskobolko Aniu, dzięki, że się odezwałaś.
W tym momencie jestem podłamana i to bardzo
Mam 40 lat, sama od dwóch lat wychowuję trzy nastoletnie, i wierz mi, nie pisałam takiego scenariusza dla siebie. I co ja mam teraz zrobić?????????
Czyli krótko mówiąc - TRAGEDIA..............

Witaj. Musisz dać Sobie rady. Córki na pewno Ci pomogą, ale niezależnie od tego przed operacją musisz znaleźć kogoś w Swoim otoczeniu, kto Ci pomoże. Nie wiem: siostrę, kuzynkę, przyjaciółkę albo sąsiadkę.Mój syn miał 18 lat, gdy ja miałam operację. Paradoksalnie nie pomogła mi pełnoletnia córka ani matka. Pierwsza nie miała dla mnie czasu, druga umiała tylko lamentować i histeryzować. Pomogła mi przyjaciółka i sąsiadki. Dasz Sobie rady. Ale musisz pamiętać, że zdrowie jest najważniejsze i nie przejmuj się za bardzo pracą i nie wracaj zbyt szybko do pracy. Jak będziesz zdrowa , pracę znajdziesz bez problemu. Na chorobowym możesz być pół roku, potem jest świadczenie rehabilitacyjne. Trzymaj się.

Mam wrażenie, że tzw niewidoczna choroba, nie powala nikogo, nawet najbliższych. Ale to nie miejsce na rozżalanie się. Dziękuję za informacje, co będzie po operacji, nie szukałam do tej pory informacji w necie, nie chciałam się dołować, najzwyczajniej w świecie myślałam, że gdy będę już "po" to będzie wszystko ok.....