Mnie też.

Mam obawy co do operacji. To taka loteria troche.
Sonia, jak idzie rehabilitacja? Poprawilo sie cos? Jakich metod uzywasz?

Nat81 mnie tez ta choroba dopadła własciwie nagle. nieraz coś mnie tam pobolewało, ale zaraz przechodziło i nie było problemów. Tak jak u Ciebie zaczęło się u mnie w lipcu. Bóle między łopatkami, bóle szyi i bóle całej ręki prawej, ponadto ręka cała zdrętwiała razem z palcami. mam 50 lat, niby nie pracuje ciężko bo za biurkiem. Ale za tym biurkiem jestem już 27 lat. Tez nie wiem co będzie ze mną dalej, co z pracą, do emerytury mam jeszcze 10 lat. Tak samo jak ty jestem ciężko wystraszona, uwierz mi. Daj znac jak będziesz po wizycie u Bojdy, jaki to lekarz i co ci powiedział.
Musimy się jakoś trzymać i wierzyć, że będzie w miarę dobrze bo nic innego nam nie zostaje. Pozdrawiam Ciebie serdecznie. Sonia

Nat81 Ja na rehabilitację chodzę do WDO-MED ul. Klasztorna. Poleciła mi ich dr Urbanowska, bo mają dużą praktykę z osobami po operacjach kręgosłupa. Chodze tam raz w tygodniu, rehabilitantka rozluźnia mi mięsnie ( masaż, który trwa 50 min ), Póżniej uczy mnie ćwiczeń, które musze wykonywać CODZIENNIE w domu. Boli mnie mniej to prawda ( dr Urbanowska powiedziała że będzie mnie boleć raz mniej raz więcej i tak już będzie ), ręka już nie jest zdrętwiała, a była tak zdrętwiała, że w pracy nie mogłam pisać na komputerze. Jakiś skutek tej rehabilitacji jest, ale chorego kręgosłupa to nie wyleczy i tego jestem świadoma. Radzę sobie jak mogę, robię co mogę na razie. A co będzie dalej to nie wiem sama. Sonia

To straszna choroba. Powinna byc uruchomiona jakas kampania prewencyjno-informacyjna na szeroka skale. Ludzie nie sa swiadomi co robia ze swoim kregoslupem i jakie nawyki do tego doprowadzaja. Ja bym juz wielu rzeczy nie robila czy robila inaczej, gdybym wiedziala. A teraz to juz za pozno. Mowi sie duzo o innych chorobach, ale o tej powinno sie juz grzmiec w mediach. Tylu ludzi w bolu z kalectwem trwalym. Niby sami sobie zapracowalismy, ale w takich warunkach zylismy co wymogly te zle nawyki, a my tych dobrych nie znalismy.

Ja też miałam poczucie, że życie mi się nagle zawaliło. Dom, dwójka małych dzieci, praca a tu nagle coś takiego. Komentarze znajomych, że pewnie grupę inwalidzką po tym dostanę, dalsza rodzina że to straszne, że coś takiego mnie spotkało w takim wieku. A mój operator, że wymieni się dyski i będzie lux 🤗 Tak szybko lux nie było, trochę sypnął się potem jeszcze lędźwiowy, ale na dzień dzisiejszy zupełnie nie nam poczucia choroby. Nauczyłam się żyć zdrowiej dla kręgosłupa, ale poza tym robię wszystko pracuję, biegam, ćwiczę fitness i z dziećmi jeżdżę na łyżwach. Po operacji urodziłam jeszcze dziecko i całą ciążę żadnych problemów z kręgosłupem nie miałam.
Najważniejsze to poznać i oswoić chorobę, a potem nauczyć się z nią żyć. Piszę to, żebyście nie mieli poczucia, że dyskopatia to wyrok, że nie da się już nic robić w życiu, czy pracować i pozostało czekać na emeryturę. Poukłada się szyja to i życie się poukłada. Głowa do góry!
PS. Tylko nie zadarta, bo to nie zdrowo 😉

Otóż to.
Nie jest dobrym utyskiwanie się nad sobą. Wypatrywać boli czy jeszcze nie, czy będą bóle i jakie, czy dam radę ich znieść.
To tylko nakręca spiralę złego samopoczucia, powoduje, że człowiek żyje w ciągłym napięciu, stresie.
Moim zdaniem należy do problemu podejść z uśmiechem, żartem, oswoić się i pogodzić mając na uwadze,że tak naprawdę nic, aż takiego złego się nie wydarzyło. Ot, ... zoperowali mi kręgosłup. Nie jestem pierwszym ani ostatnim, takich osób jest "N".
Jak mnie dopada, nazwijmy to, dyskomfort to kręcę szyją na wszelkie sposoby i mówię do tej całej sytuacji ....... znowu się czepiasz. Szukam sobie jakiegoś zajęcia aby nie myśleć. Z reguły (czasem) trochę pomaga.

Jak sie czyta te komentarze, to as sie chce isc na operacje. Ale Jestem teraz w takim stanie i w bolu, ze nie mam sily na nic. Nawet do operacji sie przy go toward czy o nia walczyc.