Ja siedzialem przez pol roku w domu i nie wychodzilem nigdzie sam, zawsze samochodem i zawsze z rodzina, tylko jezeli naprawde musialem, balem sie wychodzic, wtedy gdy myslalem co ze mna bedzie jutro, za tydzien, za rok to myslalem ze bedzie to samo co aktualnie sie ze mna dzialo, tez bylem bardzo aktywna osoba, ciezko mnie bylo w domu zastac, ale sytuacja sie zmienila i ja tez musialem sie zmienic. Tak juz sie nasze zycie potoczylo, ale nie mozna sie calkiem zalamywac i siedziec tylko na dupie, zycie nie jest tego warte, zal go na takie *** tak naprawde, to doszlo do mnie dopiero po pol roku ale strasznie zalowalem ze stracilem tyle czasu bo tak naprawde nie wiemy czy umrzymy jutro czy za tydzien czy za x lat, nie warto tak niszczyc swojego zycia na wlasne zyczenie. Wiem ze to latwo sie tylko pisze bo przerabialem to i to bylo bardzo trudne, jakies 2-3 miesiace uczylem sie samodzielnej egzystencji na zewnatrz domu ale sie udalo i to byl moj chyba najwiekszy zyciowy sukces, podnioslem sie i nauczylem zyc na nowo
to znowu bylem ja
nie wiem co wiecej Ci napisac...napewno Gosciu przeczytaj ulotke to wiele Ci sie rozjasni...moimi najwiekszymi skutkami ubocznymi bylo ciągła chęc spania>mogłabym z łózka nie wychodzic> oraz takie wewnetrzne przymulenie...jakbym była po piwach ...ale to nie jest miłe...do tego wszyscy mi mówia co sie dzieje z Twoimi łapami ze tak ci drżą... 
pomogly mi wyjsc z cholernego dolka. Wlosy odrosna i tylko brac sie za siebie, ja tez jak dowiedzialam sie ze mam epi lekooporna i do tego leukopenie bylam zalamana ale padalce nie odpuszcza ci tak latwo.Trzymam kciuki. 
