Na rozwój choroby ma wpływ wiele czynników takich jak: czynniki środowiskowe, czynniki genetyczne czy procesy autoimmunologiczne zachodzące w organizmie człowieka. Zmiany demielinizacyjne, postępujące wraz z postępem choroby, lokalizują się w różnych częściach układu nerwowego powodując wieloogniskowe objawy neurologiczne, które w efekcie mogą dawać różnicowany obraz choroby.
Obok farmakologii, pomocy psychoterapeutycznej i pielęgniarskiej, na poprawę jakości życia osób ze stwardnieniem rozsianym, ma wpływ kompleksowa rehabilitacja, która  musi zostać dostosowana indywidualnie do każdego pacjenta, biorąc pod uwagę takie czynniki jak: wiek, dynamika rozwoju choroby, objawy ubytkowe oraz stan wydolności fizycznej. Konieczne jest holistyczne podejście do objawów pacjenta, a nie rehabilitacja poszczególnych objawów z osobna. Istnieją dwie strategie, na których bazować może rehabilitacja. Pierwsza z nich to terapia oparta na objawach, druga terapia oparta na zadaniach. Niezależnie od podjętej strategii, chorzy ze stwardnieniem rozsianym wymagają terapii prowadzonej stacjonarnie oraz ambulatoryjnie.
W okresie zaostrzenia choroby, należy zwrócić szczególną uwagę na unikanie unieruchomienia chorych. Konieczna jest zmiana pozycji i ułożenia pacjenta by uniknąć przykurczów kończyn. Istotne są również ćwiczenia oddechowe oraz pomoc w codziennych czynnościach. Poglądy te są przeciwstawne do poglądów sprzed kilku lat, które zakładały, że w trakcie rzutu choroby, lepsze dla pacjenta jest unieruchomienie.

fot. panthermedia

Rehabilitacja w okresie remisji zależna jest od stanu pacjenta, stopnia uszkodzeń i zaburzeń funkcjonalnych. Prowadzone badania wykazały dużą skuteczność rehabilitacyjną regularnego, długotrwałego, aerobowego wysiłku, w wymiarze co najmniej 40 minut dziennie (marsz, pływanie, jazda na rowerze). Ten rodzaj rehabilitacji stosowany jest z powodzeniem u osób, które mają brak przeciwwskazań do wysiłku oraz brak przeciwwskazań kardiologicznych do ćwiczeń aerobowych. Przeciwwskazaniem natomiast jest podejmowanie ćwiczeń w wodzie, której temperatura przekracza 30 st C.
W przypadku pacjentów ze spastycznością, która występuje u około 60% pacjentów w SR, postępowanie fizjoterapeutyczne jest znacznie trudniejsze, gdyż funkcjonalność jest mocno zaburzona. Stosowana jest najczęściej elektroterapia, w szczególności tonoliza według Hufschmidta, pole magnetyczne o niskiej częstotliwości oraz przezskórna stymulacja nerwów.[1]