Badając funkcje układu nerwowego, można określić dwie kategorie badań, a mianowicie testy instrumentalne oraz testy kodowe. Neurofizjologiczne testy instrumentalne, należą do grupy badań laboratoryjnych, dodatkowych w zakresie elektrofizjologii klinicznej. Badania te wykonuje się w celu weryfikacji, porównania z badaniami przedmiotowymi oraz podmiotowymi, wykonanymi wcześniej.

Neurofizjologiczne testy instrumentalne, zwane również badaniami analitycznymi, bazują na sygnałach bioelektrycznych, które stanowią obraz neuromechaniczny obserwowanego objawu neurologicznego. Sygnały te są rejestrowane automatycznie przez urządzenia, dające gotowy obraz. Stąd nazwa badań analitycznych gdyż stanowią one opozycje dla testów kodowych, gdzie obserwowane objawy neurologiczne, opisywane są subiektywnie, i klasyfikowane według arbitralnie przyjętej skali. Testy kodowe nazywane są więc testami syntetycznymi. Obydwa rodzaje testów są stosowane i komplementarne, jednak to instrumentalne testy neurofizjologiczne uznane są spełniające wymogi medycyny opartej na dowodach.

Każde badanie, wykonywane w ramach instrumentalnych testów neurologicznych, powinno być przeprowadzone w sposób przyjazny dla badanego, według określonego standardu orz wytycznych wskazujących jaki czynności powinny nastąpić po sobie w trakcie badania. Duże znaczenie dla doboru badania instrumentalnego ma wynik badania podmiotowego i przedmiotowego, wskazujący na określoną hipotezę diagnostyczną. Często wyniki badań instrumentalnych są podstawą w decyzjach dotyczących podjętej terapii, czy to zachowawczej czy chirurgicznej, stąd też niezwykle ważna jest odpowiednia interpretacja wyniku badania, które pozwala na uzyskanie bardzo precyzyjnych obrazów, często nawet resztkowych funkcji uszkodzonego układu nerwowego.

Technik badań w ramach neurofizjologicznych testów instrumentalnych jest wiele. Poniżej wymienione zostaną przykładowe. Do technik badań w ramach testów instrumentalnych zalicza się elektrodiagnostyka klasyczna polegająca na rejestrowaniu pobudliwości nerwów i mięśni na impulsy prądu galwanicznego. Innym badaniem z tego zakresu jest elektromiografia kliniczna (EMG), która bada bioelektryczność mięśnia szkieletowego w stanie chorobowym czy pourazowym układu nerwowego. Kolejnym badaniem jest polielektromiografia (PEMG), która również bada bioelektryczność mięśni, jednak w skali globalnej czyli pewnej grupy mięśni w określonym przedziale czasu, co pozwala na uzyskanie obrazu ich współdziałania. Elektroneurografia kliniczna (ENG), jest badaniem rejestrującym potencjały czynnościowe włókien nerwowych, wywołane pobudzeniem pnia nerwu obwodowego impulsem elektrycznym. Innymi słowy, ENG jest badaniem przewodnictwa nerwowego. Do badań z tego zakresu, zalicza się również badanie odruchu ścięgnistego, czyli dość dobrze znane badanie z użyciem młotka sprzężonego z aparatem ENG, badające odruch kolanowy.