Dzieci chore na padaczkę często nie mogą w pełni wykorzystać możliwości edukacyjnych. Główną przyczyną są niepożądane działania leków, które przyjmują, zaniżone oczekiwania, nadopiekuńczość  i zwolnienia z zajęć szkolnych.  Narażone są również na wyższy poziom stresu wynikający z obawy przed  napadem i reakcją rówieśników.

 

W razie narastających trudności szkolnych, należy zapewnić dziecku możliwość douczenia, zorganizować czas tak aby zajęcia nie były zbyt dużym obciążeniem.  Atmosfera powinna być spokojna i przyjazna. Dziecko nie może być zwalniane z zajęć wychowania fizycznego i zabawach ruchowych. Trzeba dbać jedynie o to, aby nie dopuścić do nadmiernego przeciążenia.

 

Bardzo ważnym elementem jest udzielenie informacji nauczycielom, głównie o czynnikach wywołujących atak, przyjmowanych lekach i sposobie postępowania w trakcie napadu.

Nie należy ulegać sugestiom, aby zabrać dziecko ze szkoły, wdrożyć indywiudualny tok nauczania lub przenieść do tzw. szkoły specjalnej. Taka decyzja powinna być przemyślana i poparta opinią psychologa. Dobrym rozwiązaniem w wielu przypadkach jest uczęszczanie dziecka do klas integracyjnych. Zawyczaj jest tam mniejsza liczba dzieci i zapewniona liczniejsza opieka pedagogiczna.

Mniejsza aktywność chorych zazwyczaj wynika z lęku przed napadem, niebezpieczeństwem urazu i śmiercią. Ruch poprawia samopoczucie i ocenę własnej wartości. Jeśli napady są dobrze kontrolowane nie ma żadnych przeciwwskazań do uprawiania wielu sportów.

Chorych z padaczką należy zachęcać do pływania, pamiętając jednak, aby zawsze towarzyszyła im osoba świadoma choroby  i mająca uprawnienia ratownika. Bezpiecznym i relaksującym sportem jest także jazda na rowerze. Zawsze powinna odbywać się w kasku ochronnym. 

Niezalecane są sporty ekstremalne, takie jak  wspinaczka, nurkowanie czy skoki spadochronowe.

Padaczka w istotny sposób utrudnia podjęcie pracy i rozwój kariery zawodowej. Chorzy często spotykają się z dyskryminacją, głównie z powodu braku wiedzy na temat choroby. Praca natomiast daje nie tylko źródło utrzymania, ale poprawia samoocenę i daje poczucie przynależności do grupy społecznej. Niepracujący chorzy obawiają się braku akceptacji i tego, że nikt nie będzie potrafił im pomóc w razie pojawienia się napadu. Dlatego bardzo ważne jest eliminowanie napadów i podniesienie świadomości społeczeństwa na temat epilepsji. Odpowiednia, indywidualna terapia daje możliwość kontroli napadów aż u 70 % chorych.