Celem przerwania leczenia środkami przecibólowymi jest fakt powstawania bólu głowy wynikającego ze stosowania samych leków przeciwbólowych.

Do opioidowych leków przeciwbólowych najnowszej generacji stosowanych w terapii bólu przewlekłego zalicza się:

• buprenorfinę – jest to chemiczna pochodna tebainy; nowatorski sposób podawania leku (postać transdermalna) sprawił, że terapia bólu jest o wiele bardziej wygodna w stosowaniu oraz znacznie szybsza w działaniu niż inne opioidy; mechanizm działania buprenorfiny polega na częściowo agonistycznym wpływie na receptor opioidowy, do którego wykazuje o wiele większe powinowactwo niż morfina; pozwala to na osiągnięcie tego samego efektu terapeutycznego przy mniejszych dawkach leku,
• dwuwinian hydrokodonu – jest to lek o przedłużonym uwalnianiu pozwalający na dłuższe utrzymywanie się efektu analgetycznego;
• dwuwinian hydrokodonu działa jako pełny agonista receptora opioidowego, wobec którego wykazuje silną wybiórczość; oznacza to, że nawet w wyższych dawkach nie działa na inne receptory;

Pozostałe nowatorskie leki stosowane w leczeniu bólu przewlekłego nie należą już do związków opioidowych, lecz różnych innych grup farmakologicznych. Są to następujące substancje:

• BL-7050 – jest to cząsteczka lecznicza będąca w trzeciej, ostatniej fazie badań klinicznych, w których wykazano wysoką skuteczność wspomnianej substancji w leczeniu przewlekłego bólu neuropatycznego; mechanizm działania farmaceutyku polega na zahamowaniu przenoszenia sygnałów bólowych w organizmie;
• tapentadol – zarejestrowany w Unii Europejskiej w 2011 roku ma postać tabletek natychmiastowym uwalnianiu; w badaniach klinicznych wykazano szczególną skuteczność leku w bólach neuropatycznych u pacjentów z bolesną neuropatią cukrzycową; jest to lek o wiele bardziej bezpieczny od leków opioidowych, ponieważ nie wywołuje uzależnienia.