Biopolimer zastosowano w aktywnym opatrunku przyśpieszającym gojenie ran przewlekłych. Opatrunek ten wymusił zupełnie inną terapię pacjenta z ranami przewlekłymi. Do tej pory stosowano leczenie przeciwko pierwotnej przyczynie, jaka tę ranę wywołała (np. operacja czy uszkodzenia żył głębokich). Wykorzystywano tradycyjny opatrunek, w razie potrzeby dodając środki antyseptyczne. Z czasem stworzono opatrunki biodegradowalne w postaci żelu, jednak także te, trzeba co kilka dni zmieniać, doprowadzając do uszkodzenia części wygojonych struktur.

Od lat 60. szukano sposobu, żeby wykorzystać biopolimer w medycynie, a udało się to polskim naukowcom. Opatrunek z biopolimerem jest wyjątkowy – stanowi rusztowanie dla różnego rodzaju komórek prawidłowych, które niczym konstruktorzy na budowie poruszają się po opatrunku i mogą odbudować uszkodzoną ścianę naszego organizmu. Opatrunek z biopolimerem stosuje się u pacjentów, u których proces gojenia się rany trwa dłużej niż 2 tygodnie. Do takich przypadków należą owrzodzenia podudzia, stopa cukrzycowa, odleżyny czy oparzenia. W takich sytuacjach pacjent ma o wiele lepszy komfort terapeutyczny, a opatrunek dodatkowo przyspiesza proces gojenia ran – podkreśla prof. dr hab. Piotr Rieske.

Efekt jest jeszcze bardziej spektakularny z punktu widzenia pacjenta. Zazwyczaj zmianom opatrunku towarzyszy uszkadzanie powierzchni rany powodujące krwawienie i ból. To duży problem pacjentów z ranami przewlekłymi. Jeśli zmiana opatrunku nie wiąże się z przykrymi dolegliwościami, nastawienie psychiczne pacjenta do wizyty jest zupełnie inne.

Mamy do czynienia z ciałem stałym, które umieszczamy w ranie i tworzy fizyczną barierę na jej powierzchni, integruje się z powierzchnią, a następnie jest rozkładany przez enzymy restrykcyjne występujące w ranie. Kolejną warstwę opatrunku należy dołożyć przed zbiodegradowaniem pierwszej warstwy, co pozwala osiągnąć m.in. zmniejszenie bólu, który pojawia się przy zmianie opatrunku – mówi dr n. med Sylwester Piaskowski.