Celem leczenia padaczki jest uzyskanie zadowalającego stanu chorego, tak aby był on przystosowany do wymogów życia codziennego.
W szczególności chodzi o zniwelowanie lub zredukowanie częstości napadów, zapobieganie ich powtarzaniu się i uzyskanie jak najmniejszych objawów toksycznych.
Brak podjęcia leczenia lub odstawienie leków skutkuje wzrostem częstotliwości napadów. Zaburzają one funkcjonowanie, zagrażają urazami i mogą prowadzić do obniżenia sprawności intelektualnej i pamięci.
Najniebezpieczniejszym powikłaniem wynikającym z nieprzyjmowania leków jest wystąpienie stanu padaczkowego.
Stan padaczkowy to napad trwający dłużej niż 30 minut lub kilka napadów pomiędzy którymi chory nie odzyskuje świadomości. Często prowadzi zaburzeń oddechowo-krążeniowych i w konsekwencji do niedotlenie ośrodkowego układu nerwowego, natomiast przedłużająca się aktywność elektryczna w ośrodkowym układzie nerwowym może powodować nieodwracalne uszkodzenie neuronów.
Krytycznym momentem jest czas trwania wyładowań. Wyładowania trwające ponad 60 min powodują jeszcze odwracalne uszkodzenie neuronu, natomiast wyładowania trwające dłużej, ponad godzinę doprowadzają do jego śmierci.