Aniu, zwyczajnie będę myśleć, pamiętać...choć to czasem może wydawać się sloganem, to wierzę, że będzie dobrze!
Serdeczne pozdrowiena dla Was Wszystkich,
pawik

Aniu trzymaj się...! mamy dużo tu kciuków i będziemy trzymać będzie dobrze!!!
A to na wyciszenie strachu ...
http://www.youtube.com/watch?v=55SVonv-sio&feature=related
Spokojnej nocy wszystkim

Aniu, chciałabym Ci przesłać nieco otuchy w tych ważnych chwilach, ale słów brakuje. W obliczu takich wyroków losu wszyscy jesteśmy mali i bojaźliwi. Uwierz,że robisz dla siebie coś dobrego i ,że wszystko przebiegnie sprawnie i pomyslnie, czego z całego serca Ci życzę. Będę myśleć oTobie
Pożegnałam wczoraj Świeta Bożego Narodzenia - wyrzucilam choinkę (z balkonu) i powitałam Wielkanocne - umyłam 3 okna, i... myślałam,że mi to ujdzie płazem. Nie udało się, leże sobie pod kołderką prawie cały dzionek. Ale mam czyste okna!
Do operacji 3 tygodnie, a ja pękam, bo mi jeszcze nie przeszła złość na lekarza, który zaproponował randkę w ciemno
Pozdrawiam Was serdecznie, szczególnie Halinkę, która zawsze w trudnych chwilach potrafi wykrzesać optymizm
Joa

Ja także chciałabym dołączyć swoje wsparcie,
wiem że to tylko słowa, ale siły ,wiary ,wytrwania i zdrowia
wszystkim potrzebującym życzę.
Aniu trzymam kciuki , uwierz , będzie dobrze

Jestem z Tobą - Aniu, będzie dobrze. Wszyscy czekamy na wiadomość od Ciebie już PO operacji.Pozdrawiam. Jagoda

Wysyłam dobrą energię w Twoją stronę Aniu i mocno wierzę, że będzie dobrze

Jak tu pusto...
Aniu, jestem pełna wiary, że u Ciebie wszystko jest dobrze I, że nie cierpisz bardzo
Dopadło i rozłożyło mnie jakieś przeziębienie, jak to na przedwiośniu bywa. Wszystko boli i przeszkadza.
Zastanawia mnie przy okazji: czy PO odczucia będą podobne jak ból gardła w chorobie? Czy bolą wszystkie mięśnie i stawy czy tylko te sąsiadujące z szyją?
Zastanawia mnie też na jak długo przyjdzie mi wysyłać dziecko na obiady do szkoły - czy tylko na czas mojego pobytu w szpitalu, czy jeszcze jakiś czas po?
Napiszcie proszę, jak szybko ogarnęliście się, co sprawiało Wam największy problem w prowadzeniu domu czy w ogóle - w powracaniu do w miarę normalnego życia.
Pozdrawiam spod kołderki
Joa

Oj Joa, trudne pytania zadajesz, bo powrót do normalności zależy nie tylko od tego jak zdrowiejemy, jakie zostały nam przypadłości, które ozdrowieć nie chcą, no i czym dla nas jest "normalność".
Opowiem, jak było/ jest u mnie. Byłam w szpitalu bardzo krótko, bo tylko 4 dni. Gdy wróciłam, przez jakiś miesiąc przychodziła moja mama i pomagała np. obrać ziemniaki lub przygotować coś do obiadu. BYło mi trudno, bo 1) nie da się pochylić głowy w kołnierzu, a trudno trzymać np. obieranego ziemniaka na wysokości oczu 2) zostały mi po rwie ramiennej uszkodzone nerwy dwóch palców i do tej pory trudno mi wykonywać wiele precyzyjnych prac.
Przez dwa miesiące, w których nosiłam kołnierz nie robiłam w domu prawie nic, nie jeździłam też samochodem, co było dużym utrudnieniem dla normalnego funkcjonowania rodziny ( dowożenie dzieci, zakupy)
Teraz, 4 i pół miesiąca po, sprzątam "na raty", odkurzam najwyżej pół godziny ( wyjątkowo mi nie służy),mogę umyć mopem podłogę w jednym pomieszczeniu ( bo boli bark) , gotuję normalnie, na większe zakupy zawsze zabieram któreś dziecko, dzieci także rozpakowują samochód po zakupach i wieszają pranie. Jeśli zapomną i nie mam nikogo pod ręką, żeby mu zlecić tą czynność - wieszam na grzejnikach.
Okna, gdy już nic przez nie nie widać, myją dorosłe dzieci
Jakieś 3-3,5 miesiące PO zaczęłam chodzić 1-2 razy w tyg. na pilates, co bardzo mi pomogło. Przynajmniej, jak boli, to myślę, że to zakwasy, a nie, że za dużo sprzątałam.
Kuruj się Joa, żebyś nabrała sił przed operacją.
Pozdrawiam
Joanna

Witaj Joanno,
bardzo Ci dziekuję za informację, jak sobie poradziłaś PO. Oczywiście żaden ludzki przypadek nie będzie taki sam, ale chciałabym nabrać wiedzy i ewentualnie przygotować się. Niestety myślałam, że znacznie wcześniej zacznę normalnie funkcjonować.
Proszę Was Kochani, napiszcie jak Wy poradziliście sobie w codziennych sytuacjach po zabiegu. Czekam na krótkie, długie, poważne i niepoważne historie. Z góry dziękuję
A tymczasem wracam do psikania, prychania i mękolenia
Pozdrawiam cieplutko
Joa

Bogda, daj znać co słychać w temacie. Jak coś, to służę dalej pomocą...........
Otóż Irku przeliczyłam się Owszem neurolog mnie przyjął ale nie wypisał mi potrzebnego zaświadczenia Czegoś tu nie rozumie - neurochirurg zaleca mi rehabilitacje aby nie trzeba było jeszcze operować aby osteofity bardziej nie wrastały do kanału rdzeniowego i nie uciskały rdzenia a neurolog pomimo że dał mi skierowanie na oddział rehabilitacyjny to nie chce mi wystawić zaświadczenia aby przyspieszyć przyjęcie bo twierdzi że przy mielopati szyjnej on nie wie czy rehabilitacja mi pomoże czy zaszkodzi a on nie przyjmie na siebie odpowiedzialności Czy ktoś potrafi mi to wytłumaczyć Chyba lepiej czekać ze3-4 lata aż wyląduje na wózku to wtedy będą rehabilitować Za tydzień mam wizytę u lekarza rehabilitanta to może tam to załatwię Jestem wściekła i przerażona bo nie wiem czy ze mną jest tak dobrze czy aż tak żle Pozdrawiam wszystkich serdecznie a najbardziej te szyjki przed i życzę dużo cierpliwości i wytrwałości w zmaganiach z chorobą Bogda