Stan wegetatywny
Stan wegetatywny według klasycznej definicji rozpoznajemy u pacjenta, który jest przytomny, ale pozbawiony świadomości. Zachowane są u niego reakcje odruchowe, które zależą od prawidłowego funkcjonowania rdzenia przedłużonego w tym np.: reakcje obronne, postawy ciała, regulacja temperatury, krążenie, oddychanie, trawienie podanych dożołądkowo pokarmów. Pacjent jest jednak pozbawiony zmysłowego kontaktu ze światem zewnętrznym, co jest efektem uszkodzenia półkul mózgowych, które normalnie zapewniają człowiekowi świadomość siebie, otoczenia, warunkują celowość działania.
Stan wegetatywny może być następstwem śpiączki pourazowej, innych uszkodzeń OUN, bądź głębokiego otępienia w różnych jednostkach chorobowych (np.: choroba Alzheimera, choroba Parkinsona).
Pacjent w stanie wegetatywnym wymaga stałej specjalistycznej opieki medycznej - pielęgnacji, biernej rehabilitacji, prawidłowego odżywiania. Opieka jest warunkiem utrzymania chorego przy życiu.
Stan wegetatywny niekiedy bywa odwracalny. Według różnych doniesień korzystnymi czynnikami są: młody wiek, stan po urazie i krótki czas jego trwania. Czasami przechodzi w stan minimalnej świadomości (MCS), bardzo rzadkie są przypadki, w których chory odzyskał świadomość po wielu miesiącach bądź latach. Stan wegetatywny może oczywiście zakończyć się śmiercią pacjenta. Jeśli utrzymuje się miesiącami, mówimy o 'przetrwałym', a po roku o 'utrwalonym' stanie wegetatywnym. Utrwalony stan wegetatywny może trwać wiele lat.
