Choroba Parkinsona jest przewlekłym schorzeniem układu nerwowego o nieznanej przyczynie, która dotyka głównie osoby w podeszłym wieku. Dolegliwości rozwijają się nawet przez kilkanaście lat i tworzą charakterystyczny obraz upośledzenia czynności ruchowych, poznawczych i zmian emocjonalnych.
ehabilitacja stanowi u pacjentów cierpiących na chorobę Parkinsona ważną i pełnoprawną metodę terapii.
Ćwiczenia usprawniające funkcje ruchowe
Choroba Parkinsona należy do chorób układu pozapiramidowego. Oznacza to, że następuje upośledzenie funkcji ruchowej jednak bez zmian o cechach porażenia jak w np. stwardnieniu rozsianym. Problem stanowi natomiast spowolnienie i zubożenie ruchów, występowanie nieraz znacznie nasilonego drżenia spoczynkowego i wzrost ogólnego napięcia mięśni. W bardziej zaawansowanej postaci chorzy nie są w stanie chodzić i wykonywać tak prostych czynności jak np. wstanie z łóżka.
Podstawowym celem u takich chorych jest usprawnienie chodu i utrzymanie prawidłowej postawy ciała. Zestaw ćwiczeń musi być dobrany indywidualnie do danego pacjenta, a następnie systematycznie i konsekwentnie realizowany. Wymaga to od chorego determinacji i współpracy z terapeutą.
W czasie rehabilitacji chory na początku zostaje poinstruowany przez rehabilitanta, a potem ćwiczy samodzielnie w domu. Odpowiednio prowadzona rehabilitacja ruchowa pozwala na długie zachowanie sprawności.Terapia mowy
Choroba Parkinsona dotyka wszystkich mięśni, które są zależne od woli, w tym także odpowiedzialnych za prawidłową artykulację i wymowę. Upośledzenie ich funkcji objawia się mową zamazaną, niewyraźną i spowolnioną, co stwarza problemy w jej zrozumieniu i pogłębia problemy z komunikacją z otoczeniem.
Prowadzeniem ćwiczeń oddechowych i fonacyjnych w tego typu zaburzeniach zajmuje się wykwalifikowany logopeda.
Rehabilitacja psychologiczna
Oprócz zaburzeń ze strony układu ruchowego i aparatu mowy choroba Parkinsona *** się znacznym spowolnieniem procesów myślowych, skłonnością do depresji i zaburzeniami zachowania. Wymienione czynniki sprzyjają wycofywaniu się chorego z aktywnego życia i obniżeniu nastroju. By przeciwdziałać tym tendencjom, oprócz ćwiczeń fizycznych, pomocna okazuje się zwłaszcza terapia zajęciowa, a także inne rodzaje rehabilitacji jak np. muzykoterapia. Ćwiczenia mają na celu zwiększenie uczestnictwa chorych w życiu towarzyskim i rodzinnym, poprawę nastroju i wyrobienie postawy sprzyjającej dalszemu leczeniu.
