Dzień dobry. Z tej strony 28-letni Mateusz.
Wydaje mi się, że wszystko zaczęło się w 1998 lub 1999 roku. Pojawił się problem natury neurologicznej (przynajmniej od zawsze mi się tak wydawało): śnieg optyczny oraz szumy uszne, których doświadczam bez przerwy (całodobowo), z wyjątkiem snu, we śnie powyższe objawy nigdy nie wystąpiły. Śnieg optyczny, który widzę w pełnym polu widzenia (także przy zamkniętych oczach) przypomina, stary, śnieżący telewizor. Jest widoczny najlepiej po zmroku. Gdy skoncentruję wzrok na jednym punkcie, plamy narastają dokładnie w punkcie, na którym się koncentruję. Jeśli chodzi o wrażenia słuchowe –są to szumy i piski o zmiennych częstotliwościach. Nazywam to pierwszym stadium – „spoczynkowym”. Lecz gdy zacznę myśleć o moim problemie i się na nim koncentrować moje doznania wzrokowe i słuchowe „rosną w siłę”, nasilają się, przechodzą w drugą fazę – „aktywną”. W czasie drugiej fazy występuje uczucie derealizacji – bodźce z otoczenia są odcinane (coraz słabsze) i widzę tylko wielką migocącą kropę oraz potworne szumy uszne. Na szczęście pełnego stanu doświadczyłem tylko jeden raz w życiu (w 2001 roku) i było to dla mnie najstraszniejsze uczucie jakiego kiedykolwiek doświadczyłem, mimo tego, że trwał on tylko około minuty i wszystko wróciło do normy. Po tym zdarzeniu nauczyłem się radzić z tym problemem i nie dopuszczać do wystąpienia drugiej fazy, której przebieg już znałem. Druga faza występuje tylko wtedy, gdy zaczynam myśleć o moich dolegliwościach – mogę nią podświadomie sterować. Mam na myśli to, że własnymi myślami mogę wywołać ten stan, nigdy sam z siebie nie wystąpił. Gdy nachodzą mnie te myśli staram się je od siebie odciągać zajmując mózg czymś innym np. słuchaniem muzyki, przeważnie to pomaga. Nie wiem, czy ma to jakiekolwiek znaczenie, ale w wieku dziecięcym zażywałem lek wziewny na zdiagnozowaną u mnie astmę oskrzelową, wspominam o tym, gdyż był to jedyny lek, który zażywałem, nie wspominając o lekach na przeziębienie czy ból głowy. Chciałbym pokonać tę dolegliwość, gdyż marzę o jeździe samochodem, ale w obecnym stanie nie jest to możliwe. Choroba skutecznie utrudnia mi życie. Najtrudniej jest w dużych pomieszczeniach, gdzie nie można w żaden sposób skutecznie zagłuszyć myśli jak np. sala kinowa czy kościół. Te miejsca automatycznie (od czasów dzieciństwa) utożsamiam z moim problemem, więc chcąc nie chcąc od razu te myśli przychodzą do głowy i się po prostu męczę. Mam także trudności z zasypianiem ze względu na wyżej opisane doznania, bardzo często zaczynam wtedy myśleć o moich doznaniach. Problem został konsultowany z panią psycholog, która orzekła, że jest on spowodowany na tle nerwicowym.
Do pierwszej fazy jestem przyzwyczajony, przez tyle lat każdy by się do tego przyzwyczaił. Śnieżenie obrazu i szumy mi nie przeszkadzają. Chciałbym jednak zablokować występowanie drugiej fazy. Wydaje mi się, że muszę po prostu z tym żyć. Mam nadzieję, że otrzymam od was jakiekolwiek odpowiedzi tłumaczące, co to może być, co jest przyczyną. Czy ktoś ma lub miał podobne objawy? Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ten stan odbiera mi radość życia i nie pozwala normalnie funkcjonować. Pozdrawiam.
