Proszę o poradę, bo sama nie wiem co o tym myśleć. Od pewnego niedługiego czasu mam problem z przełykaniem pokarmów oraz napojów. Chodzi o to, że nic mnie przy tym nie boli, nie odczuwam dyskomfortu, jedzenie nie siedzi mi w gardle. Najzwyczajniej mam jakiś lęk orzed wykonaniem odruchu przełknięcia. Z napojami jest tak, że każdy łyk muszę przetrzymać kilka sekund i dopiero potem przełknąć. Ostatnio czuję straszny stres podczas jedzenia. Jeszcze niedawno bardzo lubiłam jeść a teraz ręce mi się trzęsą na myśl o tym, że muszę coś zjeść, choć odczuwam głód. Nie jestem w stanie zjeść np zupy, bo gdy próbuję przełknąć porcję z łyżki, oblewa mnie zimny pot i coś jakby się we mnie blokowało (ale nie fizycznie w przełyku, przynajmniej nic takiego nie czuję). Na nerwicę zachorowałam kilka lat temu, ale wówczas objawiała się ona lękiem przed wyjściem z domu, ponieważ robiło mi się słabo i serce mi szybko biło. Tamte ataki przeszły do historii, ale znowu pojawiło się to. Odbiera mi to radość z życia, bo nie wyobrażam sobie jeść tak nieudolnie, odmawiając 80% potraw… Czy ktoś może miał podobnie? Planuję wykonać badania na tarczycę, bo podobno to może być jeden z powodów, ale nie sądzę. Innych badań na razie nie robiłam, ponieważ nawet nie wiem jakie. Nie przeszłam udaru, nie mam problemów żołądkowych, nie wydaje mi się, aby problem leżał fizycznie we mnie. Najbardziej trafna jest nerwica, bo czuję, jaki strach mnie oblatuje przed wykonaniem odruchu przełknięcia. Będę wdzięczna za jakieś rady.

Hej. Tak myślę, że to nerwica. Mam w tej chwili to samo. Dokładnie przeżuwam każdy kęs i strach przed połknięciem, aż czasem wszystko staje w gardle. Do tego doszło drżenie całego ciała... Czuję się fatalnie... Nie mogę spać przez to drżenie. Kiedyś też miałam tak z tym jedzeniem, to było z 12 lat temu, nie jadłam nic prócz serków homogenizowanych, schudłam do 44 kg/wzrost 158cm. Teraz znowu to samo, unikam jedzenia przy innych, na samą myśl o jedzeniu zaczyna mnie skręcać w brzuchu... Spróbuj technik relaksacyjnych, ja czasem patrzę w telewizor, żeby nie skupiać uwagi... Ale teraz jestem na etapie, że nic na mnie nie działa, ciągły lęk

Cześć;)
dysfagia psychogenna to częsty problem Pacjentów zaburzeniami lękowymi (w tym zespołem lęku uogólnionego). :roll:
Kwestia pierwsza i podstawowa: diagnostyka (gastroenterolog, endokrynolog, laryngolog, neurolog). Wielu Pacjentów było diagnozowanych na dysfagię psychogenną, stosujących leki (np. SSRI) a potem okazywało się, że jednak to było coś organicznego (achalazja).
Samo "pozbycie": się problemu to nie tylko leki (stosuje się głównie SSRI jako zmniejszające lęk i napięcie, czasem TLPD np. Amitryptylinę). Głównie jednak należy przejść psychoterapię. Jeść, jeść i jeszcze raz jeść. Nie wybierać produktów "łatwiejszych", nie unikać jedzenia w miejscach publicznych, nie unikać wyjść na imprezy, czy jedzenia w "skupieniu", samodzielnie.
WAŻNE: próbować! Jak Pacjenci z innymi zaburzeniami, którzy unikają np. skupisk ludzkich, otwartych przestrzeni, po prostu mogą unikać tych sytuacji, które są dla nich niekomfortowe, tak NIE MOŻNA nie jeść. Z czasem u niektórych Pacjentów dochodzi również do problemów z przyjmowaniem płynów. niektórzy upatrywali w tym nadzieję: będę miksowała/miksował wszystko co się da, a potem i na ten etap przyjdzie pora.
Znajdź kogoś, kto przejdzie z tobą te najgorsze chwile: zje z Toba pizzę, wyjdzie na drożdżówkę do kawiarni, pójdzie do restauracji w której nie będziesz Szukała/szukał produktów łatwych i bezpiecznych do przełknięcia (tak, często zdarzają się tacy Pacjenci, którzy wybierają tylko te restauracje w której są zupy kremy).
Są tez i tacy, którzy pomimo głodu nie zdecydują się zjeść w obawie o zakrztuszenie, czy uważają, ze stracili umiejętność połykania. Nie ma takiej opcji (nawet stojąc na głowie połkniesz;)
Pozdrawiam Karolina
psychofarmaceuta@gmail.com