Hamowanie zwrotne ma swoje podłoże w odruchu neurologicznym, który może mieć miejsce w organizmie dzięki obecności tzw. unerwienia przeciwstawnego, lub inaczej reciprokalnego. Unerwienie to umożliwia relaksację i rozciągnięcie mięśnia zbyt napiętego poprzez napięcie jego antagonisty. Uważa się, że napięcie grupy antagonistycznej pozwala na rozluźnienie docelowych mięśniowych partii agonistycznych. Technika ta pozwala, więc na pracę nad docelową grupą mięśniową, poprzez bezpośrednią prace na jej antagonistach. Ma to kapitalne znaczenia w licznych przypadkach, np; podczas gdy bezpośrednia praca na mięśniu, który jest zbyt napięty nie jest możliwa z przyczyn bólowych. Technika RI używana jest także do zwiększania ROM po serii aktywnych ćwiczeń rozciągających. RI zyskało również sporą popularność w środowisku sportowców, jako technika idealna przy zwalczaniu nagłych skurczów, powstałych po znacznym wysiłku, gdzie napinanie antagonistycznego mięśnia powoduje inhibicje mięśnia nadmiernie skurczonego.
Metodyka wykonania hamowania zwrotnego polega na:
1. Mięsień umieszczany jest w połowie możliwego do osiągnięcia zakresu ruchu
2. Pacjent proszony jest o pchanie w kierunku przeciwnym do ograniczonego ruchu, a terapeuta przeciwstawia temu ruchowi opór tak, aby w mięśniu antagonistycznym wywołać skurcz izometryczny, lub izotoniczny.
3. Podczas wykonywania skurczu, który trwa 5 – 10 sekund pacjent rytmicznie i głęboko oddycha.
Swoje wyniki koncepcja Muscle Energy Technique opiera na aktywnej współpracy z pacjentem, którego wysiłek połączony z pracą terapeuty przyczynia się do osiąganych wyników. Kluczowe punkty pracy w tej metodzie z pacjentem uwzględniają:
1. Terapeuta przeciwstawia tyle siły przeciwko pożądanemu ruchowi pacjenta, aby wywołać u niego skurcz izometryczny i w rezultacie odpowiedź z narządów Golgiego. Można to osiągnąć stosując opisane powyżej metody: PIR oraz RI.
2. Opór terapeuty przewyższa siłę pacjenta i ruch odbywa się w kierunku przeciwnym do ruchu pacjenta. Wywołany zostaje, zatem skurcz ustępujący, znany także jako izolityczny skurcz ekscentryczny.
3. Siła pacjenta przezwycięża opór stawiany przez terapeutę, co powoduje postępowanie ruchu w kierunku, w którym podąża pacjent. Wytwarza się więc, skurcz postępujący, zwany skurczem izotonicznym koncentrycznym.
Stan pacjenta wymusza cały czas używanie różnych technik tak, aby dostosowywać program ćwiczeń do aktualnych jego potrzeb i możliwości. Praca na tkankach w różnym ich stanie wymaga od terapeuty za każdym razem indywidualnego podejścia oraz weryfikacji podstaw metody, które mogą dotyczyć min:
• Wielkości użytej przez pacjenta siły, która oscyluje w granicach 20% jego możliwości, jednak nieraz może ulec zwiększeniu, bądź zmniejszeniu.
• Spornym punktem wśród badaczy jest czas, jaki ma poświęcić pacjenta na sam skurcz mięśnia. Lewit w swoich założeniach podaje, 7 – 10 sekund, Goodridge i Kuchera uważają natomiast, że powinien on trwać 3 – 5sekund.
• Jakiego rodzaju skurcz ekscentryczny, lub koncentryczny przeprowadzić? Czy ma być to jednostajny opór, czy raczej jak podaje Ruddy mają to być serie gwałtownych ruchów o małej amplitudzie i dużej częstotliwości, połączone z oporowaniem ruchu pacjenta.
• Ilości powtarzanych skurczów. Według Goodridga i Kuchery optymalną liczbą są trzy skurcze na serie.
• Czy uwzględniać udział ukierunkowanego oddychania i ruchu gałek ocznych, podczas wykonywanie przez pacjenta skurczu.
• Czy w późniejszych seriach treningowych, kiedy mięsień jest zaadoptowany do większych wysiłków rozciągać go biernie poza czy do jego granicy, w zależności od potrzeb. Rozciągnięcie poza czynnie osiąganą przez pacjenta granicę może, bowiem spowodować uaktywnienie ciałek Golgiego jak podaje Mattes.
• Czy wykorzystywać tylko MET, czy łączyć go z innymi technikami, takimi jak np. positional release, kompresja ischemiczna na punkty spustowe.
Jak duże nie były by rozbieżności co do stosowanych technik Greenman podaje pewne cechy wspólne dla postępowania z pacjentem:
• Kontrolowany skurcz mięśnia rozpoczyna się z ustalonej konkretnej pozycji wyjściowej, i jest skierowany w kierunku ograniczenia ruchomości, albo w kierunku jej przeciwnym
• Terapeuta zawsze oddziałuje na pacjenta swoją siłą, doprowadzając do różnych skurczów mięśniowych
• Użyta do ćwiczeń siła musi być wystarczająca, aby wywołać pożądany efekt, i nie doprowadzić do jakich kolwiek uszkodzeń.
Poprawność wykonywania ćwiczeń przy użyciu MET jak podaje Goodbridge zależy przede wszystkim od, postawienia prawidłowej diagnozy, użycia odpowiedniej siły, oraz od dobrania kierunku ruchu. Natomiast podstawowy błąd najczęściej wynika z użycia zbyt dużej siły przez pacjenta. Jeśli pacjent użyje ok. 70% swojej siły zahamuje w dużym stopniu przepływ krwi przez mięsień i tym samym drastycznie zmniejszy jego natlenowanie.
Koncepcja Muscle Energy Technique oferuje szerokie spektrum technik, opartych na indywidualnym podejściu do pacjenta, wykonywaniu delikatnych skurczów wspomaganych przez poprawny oddech, oraz prace gałek ocznych. Praca z pacjentem, opiera się na jego czynnym współudziale i tylko w takim wypadku daje pozytywne rezultaty. Więcej na stronie http://www.rehabilitacja-domowa.info/.